Вершаў яшчэ пра цябе не пісалі,
Прабач, і я не паэтка.
Я толькі жанчына,
Я вёсачкі гэтай ураджэнка.

Пра вёску Харкі
Расказаць я хачу вам,
Якой прыгажуняй была,
Побач топкіх балот і багатага лесу
Вузкай стужкай стаяла яна.

Ля кожнай хаціначкі
Раслі волаты-вязы,
Апускаючы ўніз зеляніну сваю.
І ўпрыгожвалі вуліцу нашу
Кожнае лета і кожну вясну.

Рачулка тут працякала чысцюткая,
У ёй і купаліся мы,
І ракаў лавілі, і кветкі збіралі
Па берагах яе дарагіх.

Крынічка бурліла жывая,
З празрыстай халоднай вадой.
Рачулачку нашу паіла
І не замярзала зімой.

Людзі жылі тут
Душою багаты.
І песні спявалі свае,
І Бога малілі, у Бога прасілі
Здароўя і шчасця сабе.

Мясціначкі гэты грыбамі багаты,
І ягад ўсялякіх тут шмат.
Шкада, што пакінулі людзі ўсе гэта,
Каб лепшую долю шукаць.

Гады праляцелі,
І ўсё памянялася,
І вёсачкі ўжо не пазнаць.
Вароты ў двары закрытыя шчыльна –
Няма каму добрае слова сказаць.

Нараджэнцаў сівенькіх, старэнькіх
Па пальцах магу падлічыць.
А калі з часам іх не стане,
Хто будзе ў вёсачцы жыць?

Напэўна, дачным пасёлкам стане
Без гісторыі і без імя,
А спрадвеку Харкамі
Цябе называлі, родная вёска мая.

І камень той волат
Ля крайняй сядзібы гасцінца старога,
Што Несцярчук з Калядой усталяваў
Застанецца помнікам вёсачцы гэтай
І ўсім яе жыхарам.

Жадаю, каб дачным пасёлкам не стала,
Каб не канула ўсё ў небыццё,
Каб дзеці ў Харках яшчэ нараджаліся,
Каб прадаўжалася вечна жыццё.

30.06.2023
г. Жабінка