Аграгарадок Мацеевічы размяшчаецца на тэрыторыі Крыўлянскага сельсавета.
Упершыню згадваецца каля 1575 года з назвай Мацеевічы-Здзітавец, калі землеўладальнік С. Бернатовіч заклаў маёнтак Я. Свідзерскаму. У 1580 годзе пінскі харунжы В.Ф. Фядзюшка перакупіў яго ў Свідзерскага, у актах Брэсцкага гродскага суда згадваецца як сяло Маціевічы. У канцы XVI – сярэдзіне XVII стагоддзяў Мацеевічы знаходзіліся ў сумесным валоданні розных шляхецкіх радзін: Фядзюшак, Здзітавецкіх, Задарноўскіх, Пшэўскіх, Нямцэвічаў, Пукштаў. У 1631 годзе Мацеевічы ўпамінаюцца ў связі з дзейнасцю копных судоў. У 1700 годзе складзены інвентар на Здзітавец-Мацеевічы (Плошчу). Да гэтага часу ўладарамі ўжо сталі прадстаўнікі роду Касцюшкаў.
У 1795 годзе Мацеевічы тэрытарыяльна ўвайшлі ў склад Расійскай Імперыі. У ХІХ стагоддзі вёска далучылася да маёнтка Плошча Трэмбіцкіх і з'яўлялася асобным сялянскім таварыствам. Паводле інвентару 1846 года ў ёй налічвалася 19 двароў і 186 жыхароў.
У 1866 годзе Мацеевічы з’яўляліся цэнтрам сельскай грамады, дзе пражывалі 172 чалавекі, у 1886 годзе – 19 двароў, 224 жыхары. Працавалі піцейны дом і мукамольня А. Адамкевіча.
Паводле перапісу 1897 года ў сяле ўжо 30 двароў і 197 жыхароў. З’явіліся вятрак, хлебазапасны магазін, карчма. Да 1914 года пачалі працаваць 3 мукамольныя заводы.
У 1921 годзе сяло ўвайшло ў склад Польшчы і адносілася да Сяхновіцкай гміны Кобрынскага павета Палескага ваяводства. Адкрылася польская школа, налічвалася 27 двароў і 120 жыхароў.
З 1939 года Мацеевічы знаходзяцца ў складзе БССР, да 1940 года ў іх пражывае 250 чалавек.
У 1954 годзе створаны Мацеевіцкі сельсавет, з 1961 года вёска ў складзе Якаўчыцкага сельсавета. У 1970 годзе ў ёй 57 двароў, дзе пражывае 177 жыхароў, у 1999 годзе – 106 гаспадарак і 329 жыхароў.
У 2009 годзе вёска Мацеевічы набыла статус аграгарадка, пабудавана і адрамантавана 24-ы аб'екты, у якія ўкладзена каля трох мільярдаў рублёў. Насельніцтва складала 370 чалавек, у 2019 годзе – 419 жыхароў. На 1 студзеня 2023 года колькасць жыхароў аграгарадка Мацеевічы скарацілася да 344, колькасць двароў – 137.
На поўдні ад аграгарадка знаходзіцца чыгуначны прыпынак “Мацеевічы”.
Першая згадка аб царкве ў Мацеевічах адносіцца да 1718 года, калі прадстаўнікі сям'і Касцюшкаў-Сяхновіцкіх выдзелілі сродкі на будаўніцтва храма. Заснавальнікам лічыцца Антоній Юзаф Касцюшка-Сяхновіцкі. Увесь род Касцюшкаў быў каталіцкага вызнання, таму царква будавалася па каталіцкіх канонах. Першапачаткова яна называлася ў імя Святога Іаана Хрысціцеля, Сімяона Стоўпніка і Вялікапакутніцы Варвары.
Існуе легенда, што на месцы, дзе стаіць храм, расла рабіна. Аднойчы на ёй людзі ўбачылі абраз Божай Маці. Пані, што жыла ў маёнтку, дзе зараз знаходзяцца майстэрні ААТ “Мацеевічы”, забрала сабе абраз і паклала ў куфар. На другі дзень абраз зноў з'явіўся на той жа рабіне. Тады пані вырашыла – гэта асаблівы знак, трэба тут будаваць храм.
Фундатарам Мацеевіцкай святыні ў імя Іаана Хрысціцеля, Сімяона Стоўпніка і Вялікапакутніцы Варвары быў войскі чырвонагародскі Ян Касцюшка Сяхновіцкі. Род яго належаў да роду Касцюшкаў-Іванавічаў. Яго сын і нашчадак Антоній Юзаф Янавіч Касцюшка Сяхновіцкі, таксама войскі чырвонагародскі і ўладальнік маёнтка Папротна ў Берасцейскім ваяводстве, 31 ліпеня 1718 года, “жадаючы захаваць фундуш нябожчыка светлай памяці дабрадзея і бацькі, прыналежны да царквы Маціевіцкай”, запісаў на царкву валоку зямлі ў сяле Мацеевічы і 1 морг[1] у іншых месцах, а таксама падданага селяніна Пракопа Рабчука. Абавязаўся сам і загадаў сваім нашчадкам кожны год даваць два гарнеца віна ці два талеры, дванаццаць фунтаў воску на свечкі ці дванаццаць злотых грашыма, дзесяць злотых на ліхтары і алей да іх, каб падчас службы яны гарэлі на алтары. Паводле дароўнага ліста святар і яго пераемнікі павінны былі клапаціцца аб парадку ў царкоўных справах, адпраўляць набажэнствы за душы высакародных бацькоў – Яна і Барбары Касцюшкаў.
У 1782 годзе ротмістр Ф. Касцюшка вылучыў на абнаўленне храма 3,5 тысячы злотых.
На працягу вялікага перыяду ахвяраванні сямейства Касцюшкаў былі асноўнымі сродкамі, якія паступалі для падтрымання жыццяздольнасці царквы.
Старадаўні храм з часам старэў, патрабаваў да сябе больш увагі і перабудовы, што і неаднаразова рабілася. У 1837 годзе, маючы нязначны даход ды малы прыход, царква ў цэлым прыйшла ва ўбогі стан. Яна уваходзіла ў склад Чараваціцкага благачыння Кобрынскага павета Гродзенскай губерні.
У 1852 годзе царкоўны пляц і могілкі на ім атачылі бутавай агароджай. У пачатку 1860-х гадоў царква знаходзілася ў дрэнным стане, з прагнілымі сценамі, якія месцамі свяціліся, вельмі ўбогай па сваім унутраным убранні і прыладзе, яна даўно патрабавала капітальнай папраўкі, ёй вынесены вердыкт: «неўладкаваная па беднасці фундуша і па малым прыходзе, святара няма», таму яна была прыпісана да храма свяціцеля Мікалая Цудатворца ў вёсцы Вялікія Сяхновічы, дзе ў той час служыў Іаан Лявіцкі (1806-1894) – муж пляменніцы епіскапа Брэсцкага Ігната Жалязоўскага Паўлы (Паўліны) Жалязоўскай, пасля адзін з заснавальнікаў імянной стыпендыі Ігната Жалязоўскага для дзяцей-сірот, якія навучаюцца на выдатна. Іаан Лявіцкі ўзнагароджаны бронзавым крыжом на Уладзімірскай і медалём на Андрэеўскай стужках у памяць аб Крымскай вайне, медалём “За ўціхамірванне польскага мецяжу 1863-1864 гадоў”, набедранікам, скуф'ем і наперсным крыжом.
У 1863 годзе намаганнямі святара Іаана Лявіцкага і прыхаджан праведзены рамонт Мацеевіцкай царквы. Фактычна яна была пабудавана нанова па праваслаўных канонах. Да яе далучылі двух'ярусную званіцу-вежу замест званіцы, якая стаяла асобна. Падчас рамонту пабудавалі каменную агароджу царквы, унізе да ўзроўню вокнаў зрабілі новыя сцены, замянілі вокны, падлогі і столь, драўляны дах афарбавалі ў чырвоны колер. Усталявалі новы іканастас, у якім з ранейшых ікон застаўся мясцовашанаваны спіс цудатворнай іконы Багародзіцы “Леснінскай”, які знаходзіўся ў алтарнай часцы храма. Да гэтага яго адвезлі ў Гродна и адрэстаўравалі: ачысцілі жывапіс, зрабілі пазалочаную рызу цудоўнай чаканкі. Да абраза Прасвятой Багародзіцы ў найважнейшыя святы заўсёды прыходзіла шмат вернікаў. У знак ацалення хвароб вакол яго людзі вешалі воты ці прыважванні.
Асвячэнне зноў перабудаванага храма прайшло ў свята Уздвіжання Крыжа Гасподняга 14 (27) верасня 1863 года і сабрала такую вялікую колькасць прыхаджан, што не змясціліся ў царкве. Асвячэнне здзейснена звычайным парадкам пяццю святарамі. Боская Літургія скончылася малебнам да Прасвятой Багародзіцы з хрэсным ходам вакол царквы, у якім бралі ўдзел да сямі тысяч вернікаў. Служба доўжылася чатыры гадзіны.
З 14 лістапада 1871 па 1887 гады святаром Іаана-Прадцечынскай царквы з'яўляўся Васіль Лявонцьевіч Любінскі. У 1880 годзе каля храма пабудавана званіца. На мяжы ХІХ-ХХ стагоддзяў – з 8 лістапада 1887 па 1914 гады – служыў протаіерэй Павел Пятроўскі, узнагароджаны ордэнам Святой Ганны, медалём “За ўціхамірванне польскага мецяжу 1863-1864 гадоў”.
Наступным святаром Мацеевіцкай царквы стаў Канстанцін Ігнатавіч Канчэўскі. Ён нарадзіўся ў маі 1858 года ў вёсцы Івашкевічы (цяпер Зэльвенскі раён Гродзенскай вобласці). Пасля заканчэння Холмскай духоўнай семінарыі з восені 1883 года настаўнічаў. Прызначэнне на прыход у Вялікія Сяхновічы атрымаў 7(20) ліпеня 1914 года.
У час Першай сусветнай вайны (1914-1918 гады) большую частку жыхароў епархіі эвакуіравалі ўглыб Расіі і яна часова не існавала. Па загаду ваенных уладаў ажыццяўлялася масавая эвакуацыя маёмасці цэркваў Гродзенскай губерні ў Цэнтральную Расію: іконаў, званоў, метрычных кніг, харугваў і нават дробных царкоўных рэчаў. Не функцыянавала ў гэты перыяд і царква ў в. Мацеевічы. Як мяркуецца, эвакуацыяй маёмасці Мацеевіцкай царквы, як і Сяхновіцкай, кіраваў настаяцель Сяхновіцкага прыхода святар Канстанцін Канчэўскі.
Падчас баёў у 1915-1920 гадах Мацеевіцкая Свята-Іаана-Прадцечанская царква не пацярпела.
У 1921-1939 гадах восем благачынняў Брэстчыны, у тым ліку і Кобрынскае, у складзе якого знаходзіўся Мацеевіцкі храм, уваходзілі ў Палескую епархію ў складзе Польскай Праваслаўнай аўтакефальнай Царквы. Будынак царкоўна-прыходскай школы, які належаў Мацеевіцкай царкве, польскімі ўладамі быў аддадзены пад паўшэхную школу. Вядома, што настаяцелямі Сяхновіцкага прыхода ў перыяд з 1925 па 1935 гады служыў Іаан Стасюк, а з 1937 да 1939 гады – іерэй Ігар Дзмітрыевіч Залязняк.
З пачаткам Другой сусветнай вайны акупацыйнымі ўладамі Брэстчына далучана да рэйхскамісарыята “Украіна”, дзе дзейнічала Аўтаномная Украінская Праваслаўная Царква Маскоўскай юрысдыкцыі на чале з мітрапалітам Алексіем (Грамадскім). На створаную вікарную Брэсцкую кафедру быў абраны Іаан (Лаўрыненка, 1941-1944) з тытулам “Брэсцкі і Ковельскі”. Пасля вызвалення ад нямецкай акупацыі Брэсцкае вікарыяцтва сваё існаванне спыніла і вярнулася ў кананічнае падпарадкаванне Маскоўскай Патрыярхіі. У гады ваеннага ліхалецця праваслаўныя храмы на Брэстчыне функцыянавалі. Верагодна, дзейнічала царква і ў Мацеевічах. На жаль, афіцыйных звестак аб гэтым перыядзе гісторыі храма не выяўлена.
Звесткі аб святарах царквы ў ваенны і пасляваенны час мізэрныя. Вядома, што ў цяжкія галодныя пасляваенныя гады святаром у Сяхновіцкую царкву пераведзены з Пінскага раёна рана аўдавелы протаіерэй Міхаіл Іванавіч Лісіцкі, бацька шасцярых дзяцей, які адначасова нёс службу і ў Мацеевіцкай царкве.
Будынак царквы некалькі разоў рамантавалі, мянялася гонтавае пакрыццё даху (апошні раз – у 1958 годзе), а ў 1957 годзе праведзена электрычнае асвятленне царквы.
У Брэсцкім абласным архіве знойдзена заключэнне ўпаўнаважанага па справах рускай праваслаўнай царквы пры Брэсцкім аблвыканкаме А. Іванова ад 17 снежня 1960 года: “Церковь в д. Матеевичи является приписной к приходской села Сехновичи в 3-х км. Поскольку вблизи от приписной находится приходская, она вполне удовлетворяет потребности верующих, и поэтому службы в приписной церкви совершаются 1-2 раза в год, посещаемость 10-15 чел. доход 135 рублей. Здание не ремонтируется из-за отсуствия средств, а также потому что верующие не проявляют интереса к этой приписной церкви”. (ДАБВ Ф.1482 воп.4 сп.11).
Нягледзячы на тое, што храм знаходзіўся ў добрым стане, і ў ім рэгулярна праходзілі набажэнствы, у 1967 годзе савецкая ўлада прымае рашэнне закрыць царкву. Вось як успамінала гэтую падзею адна са старэйшых жыхарак в. Мацеевічы Воўк Марыя Андрэеўна (1928 г.н.): “У жніўні 1967 года я працавала разам з іншымі жанчынамі ў свірне ў в. Карды, калі да нас прыйшоў кладаўшчык і паведаміў, што ў Мацеевічах каля царквы чутны нейкі крык і плач. Прадчуваючы бяду, пабеглі ў вёску, тут ужо сабраліся амаль усе жыхары. Пад крыкі і слёзы вясковых жанчын з храма выносілі абразы, царкоўныя рэчы і грузілі на машыну.
Старшыня сельскага Савета Аляксандр Паўлавіч Андрэюк паведаміў аб закрыцці храма і сказаў, што ўсё будзе захоўвацца ў царкве вёскі Вялікія Сяхновічы. Прыхаджане беражліва, акуратна заварочвалі іконы ў палатно, каб перадаць на захаванне.
Адна з жыхарак Кацярына Карпук узяла старадаўнюю ікону і прыціснула да грудзей са словамі: “Не аддам”. У гэтай мітусні ніхто не запярэчыў. Перад смерцю яна вярнула абраз у царкву. Яго размясцілі ў бабінцы над дзвярыма пры ўваходзе. З часам ікона рассохлася, зараз яе няма ў храме”.
26 гадоў вернікі наведвалі царкву ў суседняй вёсцы Вялікія Сяхновічы, а царква ў гонар Нараджэння Іаана Прадцечы ў Мацеевічах знаходзілася ў запусценні. За гэты час яна разбурылася: дах прыйшоў у непрыдатнасць, абвалілася столь і паддашкавае перакрыцце, храм патануў у зарасніках, вараннё актыўна будавала гнёзды не толькі на дрэвах, але і на развалінах. Ніхто з жыхароў не мог выказаць здагадку, што храм акрыяе з руін і будзе жыць.
У канцы 1980-х гадоў пачалося масавае аднаўленне і адраджэнне храмаў на ахвяраванні вернікаў.
Жыхары вёскі Мацеевічы і святар Сяхновіцкай прыходскай царквы айцец Аляксей Петрусевіч таксама вырашылі даць другое жыццё сваёй царкве. Сродкаў на значныя працы не хапала, на дапамогу прыйшоў старшыня калгаса ім. Куйбышава (сучаснае ААТ «Мацеевичы») Парафянюк Валерый Уласавіч, які падтрымаў ідэю аднаўлення Іаана-Прадцечанскай царквы.
Валерый Уласавіч запрасіў трох спецыялістаў з Камень-Кашырскага раёна (Украіна), і яны пацвердзілі, што царкву можна аднавіць. Увесну 1991 года прыступілі да рамонтных работ: знялі непрыдатныя дах і перакрыцці, разабралі да вокнаў зруб і замянілі яго прагнілы ніжні вянец. У сувязі з тым, што В.У. Парафянюк пачаў аднаўляць царкву па сваёй ініцыятыве, то неўзабаве яго выклікалі на пасяджэнне бюро Жабінкаўскага РК КПБ, дзе яму прама ўказалі цалкам разабраць царкву, а месца зраўнаваць бульдозерам. Але потым вырашылі не чыніць перашкод у будаўніцтве пры ўмове, што паказчыкі гаспадаркі будуць паднімацца.
Будаўніцтва царквы ажыццяўлялася без праектнай дакументацыі. Калгасная брыгада выконвала падсобныя, дапаможныя і нарыхтоўчыя работы. Валерый Уласавіч у свой водпуск працаваў камбайнерам на ўборцы ўраджаю, а заробленыя грошы ахвяраваў на будаўніцтва царквы. Яго прыклад узялі многія жыхары Сяхновіцкага прыхода, таксама ахвяравалі арганізацыі: Брэсцкі электрамеханічны завод – матэрыял на дах, Брэсцкі машынабудаўнічы завод – крыжы. Дах выконваў майстар з Камянца.
У 1993 годзе будаўніцтва царквы завяршылася. 8 чэрвеня 1993 года адбылося ўрачыстае адкрыццё храма і асвячэнне прастола ў гонар святога Іаана Прадцечы епіскапам Брэсцкім і Кобрынскім Канстанцінам.
За сваю руплівую працу па адраджэнню царквы Валерый Уласавіч адмечаны рознымі ўзнагародамі ад імя Праваслаўнай царквы. 10 червеня 1993 года Патрыярхам Маскоўскім і ўсяе Русі Алексіем ІІ падпісана грамата аб узнагароджанні Валерыя Уласавіча Парафенюка ордэнам Рускай Праваслаўнай Царквы ў імя Святога роўнаапостальнага вялікага князя Уладзіміра ІІІ ступені за адраджэнне царквы Раства Іаана Прадцечы, які ў снежні гэтага ж года ўручыў яму благачынны Брэсцкай епархіі мітрафорны протаіерэй Яўген Парфянюк. У кастрычніку 2000 года за матэріяльную падтрымку Мінскай Духоўнай Акадэміі і Семінарыі старшыня калгаса імя Куйбышава В.У.Парафенюк адзначаны Падзячным лістом ад рэктара Мінскай Духоўнай Акадэміі і Семінарыі архімандрыта Леаніда. У прастольнае храмавае свята 7 ліпеня 2008 года Валерый Уласавіч узнагароджаны граматай “За руплівую працу ў Славу Святой Царквы” епіскапам Брэсцкім і Кобрынскім Іаанам.
Храм Раства Іаана Прадцечы ў аг. Мацеевічы, прыпісны да храма свяціцеля Мікалая Цудатворца ў в. Вялікія Сяхновічы, размяшчаецца на яго ўсходняй частцы на старых могілках.
Аб старажытнасці Мацеевіцкага храма сведчыць яго просты план і дакладныя прапорцыі характэрныя помнікам XVII стагоддзя.
Пабудова складалася з прастакутнага асноўнага драўлянага зруба і невялікага квадратнага ў плане бабінца аднолькавай з ім вышыні. Над бабінцам – чацвярык званіцы, аддзеленай ад яго шырокім гонтавым сцёкам і завершаны шатром з галоўкамі. Асноўны зруб накрыты двухсхільным дахам. Царква адрознівалася невялікімі памерамі, кампактнасцю. Сцены вертыкальна абабіты дошкамі з нашчыльнікамі і ўмацаваныя сцяжкамі. Аконныя праёмы з арачным завяршэннем размешчаны высока. З боку паўночнага і паўднёвага фасадаў па тры аконныя праёмы.
Першапачатковае афармленне інтэр'еру не захавалася пасля неаднаразовых перабудоў. Ён вырашаны як адзінае зальнае памяшканне, у заходняй частцы падзеленае чатырма слупамі, з плоскай бэлечнай столлю, невысокім іканастасам і хорамі з супрацьлеглага боку. Перад царквой захавалася асобная драўляная двух'ярусная каркасная званіца (чацвярык на чацверыку), першы ярус якой вертыкальна абабіты дошкамі з нашчыльнікамі, другі – адкрыты.
На працягу трох гадоў, з 1991 па 1993 гады, царква поўнасцю адноўлена, у выніку чаго страціла сваё першапачатковае аблічча і набыла выгляд не характэрны для беларускага драўлянага дойлідства XVIII стагоддзя. Праведзены капітальны рамонт храма, умацаваны сцены, зроблены дах. Храм прыняў форму выцягнутага ў плане прастакутніка з невялікай прыбудовай-тамбурам. У плане вылучаюцца дзве часткі: асноўны аб'ём храма, накрыты двухсхільным дахам з купалам, і бабінец з вежай-званіцай. Дахавае пакрыццё бляшанае, паддашкавае – драўлянае. Сцены з бруса, ўмацаваныя сцяжкамі, гарызантальна абабітыя шалёўкай, пафарбаваныя.
Унутраныя перагародкі таксама зробленыя з бруса. Падлогі і дзверы драўляныя. Падмурак бетонны. На барабане купала плоскія грані чаргуюцца з гранямі, прарэзанымі круглымі аконнымі праёмамі. З усходняга боку будынка, над алтаром, замацавана невялікая васьмігранная вежка з галоўкай-цыбулькай і крыжом.
Галоўны фасад з заходняга боку храма вылучае прастакутная ў плане трохярусная званіца. Першы яе ярус, які займае аб'ём на ўсю вышыню храма, уяўляе сабой бабінец. У верхняй частцы першага яруса з трох бакоў невялікія арачныя праёмы. Другі ярус таксама прастакутны ў плане, на яго гранях – невялікія круглыя аконныя праёмы. Трэці ярус сама званіца, завершаная васьміграннай вежкай з галоўкай-цыбулькай і крыжом.
Храм у гонар Нараджэння Іаана Прадцечы ўпрыгожвае самы старажытны звон у краіне. У вышыню ён крыху больш за паўметра. Злёгку пашкоджаны, але прачытваецца тэкст на лацінскай мове гатычным шрыфтам: “О цар Хрыстос славы, прыйдзі з мірам”. Гэта была ў свой час папулярная сентэнцыя, якая размяшчалася на каталіцкіх званах. Не толькі гэты надпіс, але і форма звана кажа аб тым, што яго можна аднесці да ХV стагоддзя: уверсе вузкі і значна пашыраецца дадолу, а дыяметр амаль роўны вышыні. Адкуль трапіў сюды памятнік каталіцкага мастацтва, ніхто не ведае. Да рамонту, праведзеным напрыканцы ХХ стагоддзя, ён захоўваўся ў каплічцы, размешчанай на вясковых могілках. У час аднаўлення звон узнялі на званіцу, дзе і ў нашыя дні ён сваім меладычным голасам працягвае склікаць прыхаджан на Богаслужэнні.
Пасля рамонту пачалі аднаўляць убранне царквы, на жаль, афармленне першапачатковага інтэр’ера не захавалася. Абразы з Мацеевіцкай царквы, якія захоўваліся ў Вялікіх Сяхновічах, вернуты ў Іаана-Прадцечанскі храм. Ікону Божай Маці “Пачаеўскай” урачыстым шэсцем прыхаджане неслі ў руках усю дарогу з Вялікіх Сяхновічаў да Мацеевічаў. Гэтая ікона з'яўляецца зоркай надзеі для людзей, якія страцілі веру ў выратаванне, ацаленне ад хвароб. Вернутыя іконы размясцілі ў храме ў пэўным парадку. Зараз у ім знаходзяцца абразы з 30 упаянымі часцінамі мошчаў святых і Крыж з часцінай Дрэва Жыватворнага Крыжа Гасподняга.
У храме захоўваюцца старажытныя выявы, напісаныя на палатне: прападобнай Марыі Егіпецкай, святога благавернага князя Аляксандра Неўскага, Збавіцеля, Благавешчання Прасвятой Багародзіцы, Успення Прасвятой Багародзіцы і іншыя. Многія іконы патрабуюць рэстаўрацыі і чакаюць свайго часу ў званіцы. Аднак знік старажытны спіс абраза Божай Маці “Ляснінскай”, вядома, што яшчэ ў 1900 годзе ён знаходзіўся ў царкве. У 2023 годзе гэты абраз узноўлены па ініцыятыве архімандрыта Аляксея Петрусевіча брэсцкім іканапісцам Сяргеем Каркатадзе.
Не вернуты ў храм старадаўнія разныя райскія вароты. Некалькі разоў вернікі ў пошуках страчанай славутасці ездзілі ў Мінск, але след старажытнай брамы не знойдзены. Сярод царкоўнага начыння знаходзіцца незвычайны крыж, у яго ўпаяна маленькая часцінка Крыжа Гасподняга, на якім быў распяты Ісус Хрыстос. З алтара на аналой у цэнтр храма крыж выносяць толькі тры разы на год: на свята Уздвіжання Пачэснага і Жыватворнага Крыжа Гасподняга, на Крыжапаклонны Тыдзень і на Вынясенне Пачэснага Дрэва Жыватворнага Крыжа Гасподняга (Мядовы Спас).
Храм унесены ў спіс гісторыка-культурных каштоўнасцей Рэспублікі Беларусь. У 2012 годзе складзены і выдадзены тэхнічны пашпарт помніка драўлянага дойлідства.
Прастольнае свята – 7 ліпеня, Раство Хрысціцеля Гасподняга Іаана.
Саборнае богаслужэнне – 7 чэрвеня, трэцяе набыццё галавы Хрысціцеля Гасподняга Іаана.
Настаяцель царквы з 8 чэрвеня 1993 года – протаіерэй Аляксей Петрусевіч, з 28чэрвеня 2022 года – іераманах, з 16 красавіка 2023 года – архімандрыт. З 1987 года прызначаны настаяцелем храма свяціцеля Мікалая Цудатворца ў в. Вялікія Сяхновічы Жабінкаўскага раёна. Два яго сыны таксама прысвяцілі сябе царкве – протаіерэй Сергій Петрусевіч, сакратар Брэсцкай епархіяльнай управы, благачынны цэркваў Жабінкаўскай акругі, настаяцель храма Пакрова Прасвятой Багародзіцы г. Жабінка і іерэй Андрэй Петрусевіч, памочнік сакратара Брэсцкага епархіяльнага ўпраўлення, настаяцель прыхода Ціхвінскай іконы Божай Маці ў г. Брэст. Разам з прыхаджанамі айцец Аляксей паступова папаўняе ўнутранае ўбранне царквы, добраўпарадкоўвае тэрыторыю.
У 2004 годзе пры храме Мікалая Цудатворца в. Вялікія Сяхновічы была адкрыта нядзельная школа, якую з задавальненнем наведвалі дзеці з аг. Мацеевічы. З 2010 года памяшканне для заняткаў нядзельнай школы выдзелілі ў аг. Мацеевічы, ды і большасць навучэнцаў пражываюць менавіта тут. Протаіерэй Аляксей правёў першы ўрок у нядзельнай школе напярэдадні памяці раннехрысціянскай пакутніцы Таццяны Рымскай, якая адзначаецца ў Праваслаўнай царкве 25 студзеня. У лістападзе 2005 года святар благаславіў весці школу прыхаджанку Святлану Васільеўну Скаліну, затым яе справу працягвалі Таццяна Скаліна, Таццяна Кальман, у цяперашні час выкладаюць Таццяна Лебедзь, Таццяна Ількіў і Марына Дзімковіч.
Як расказваюць старажылы, раней каля храма Раства Іаана Прадцечы ў Мацеевічах пасля богаслужэння праходзіў вялікі кірмаш. Жыхары вёскі прадавалі лішкі садавіны і агародніны, плеценыя кошыкі, вышыўкі і іншыя прадметы ручной працы. Гэтыя традыцыі адраджаюць навучэнцы нядзельнай школы і праводзяць выставы-кірмашы посных кулінарных страў, пакаёвых кветак, якія актыўна раскупляюць прыхаджане і паломнікі.
7 ліпеня 2023 года, у свята Раства Прарока Прадцечы і Хрысціцеля Гасподняга Іаана, архіепіскап Брэсцкі і Кобрынскі Іаан здзейсніў Боскую літургію ў храме Раства Іаана Хрысціцеля з нагоды прастольнага свята і 305-годдзя з часу першага згадвання гэтай царквы, асвяціў адноўленую ікону Божай Маці “Ляснінскай”, якая вельмі шануецца ў Мацеевіцкім прыходзе. Яго Высокапраасвяшчэнству саслужылі: протаіерэй Сергій Петрусевіч, сакратар Брэсцкага епархіяльнага ўпраўлення, благачынны цэркваў Жабінкаўскай акругі, настаяцель храма Покрыва Прасвятой Багародзіцы ў г. Жабінка; архімандрыт Аляксей (Петрусевіч), настаяцель храма Раства Іаана Хрысціцеля ў аг. Мацеевічы Жабінкаўскага раёна; іерэй Міхаіл Дзяркач, клірык храма іконы Божай Маці “Усіх тужлівых Радасць” у г. Брэст; іерэй Андрэй Петрусевіч, настаяцель храма Ціхвінскай іконы Божай Маці ў г. Брэст. Пасля заканчэння Боскай літургіі быў здзейснены Хрэсны ход вакол храма, асвечаны лекавыя зёлкі, прынесеныя вернікамі.
25 верасня архіепіскап Брэсцкі і Кобрынскі Іаан з духавенствам Жабінкаўскага раёна і благачыннымі раённых цэнтраў Брэсцкай епархіі здзейсніў першае богаслужэнне ў памяць адраджэння шанавання абраза Божай Маці “Леснінская”.
Храм імя Раства Іаана Прадцечы сваім выглядам цешыць вока і сэрца жыхарам вёскі, служыць архітэктурным і духоўным упрыгожваннем акругі.
- Святога прарока Іаана Прадцечы, Хрысціцеля Гасподняга
- Святога прарока Захарыя і святой праведнай Елісаветы
- Святога апостала Андрэя Першазванага
- Свяціцеля Васіля епіскапа Кіняшэмскага
- Свяціцеля Дзмітрыя епіскапа Растоўскага
- Свяціцеля Лукі архіепіскапа Сімферопальскага
- Свяціцеля Ціхана Задонскага
- Свяціцеля Паўла мітрапаліта Табольскага
- Святога пакутніка Пятра архіепіскапа Варонежскага
- Святога пакутніка Канстанціна (Голубева)
- Святых пакутнікаў Віфліемскіх
- Прападобнапакутнікаў Віфліемскіх
- Вялікапакутніцы Анастасіі Вызваліцельніцы
- Прападобнага Язэпа Опцінскага
- Прападобнага Макарыя Калязінскага
- Прападобнага Ісакія Опцінскага
- Прападобнай Еўфрасінні Полацкай
- Прападобнага Феадосія Каўказскага
- Прападобнага Нектарыя Опцінскага
- Прападобнапакутніцы Анастасіі Рымляніны
- Прападобнага Аляксея Чалавека Божага
- Сабора прападобных старцаў Глінскіх: Архіпа, Іліядора, Інакенція, Іаанікія, Макарыя, Серафіма (Амеліна), Феадота, Філарэта
[1] Морг або Морген (ад ням. Morgen, раніца) — састарэлая адзінка вымярэння плошчы зямлі ў сярэднявечнай Заходняй Еўропе і, у прыватнасці, у Рэчы Паспалітай (польск. morga, mórg, jutrzyna), роўная прыблізна 0,56 гектара.
Смотрите нас на YouTube
Ленинская сельская библиотека
Ракитницкая сельская библиотека
Сахарозаводская городская библиотека
Жабинковская детская библиотека
Жабинковская районная библиотека
Ленинская сельская библиотека
Сахарозаводская городская библиотека
Центральная районная библиотека
Жабинка читающая
Читайте нас в Telegram